"جمیله
بوپاشا" مبارز زن الجزایری روز گذشته از پشت صحنه فیلمی با عنوان "آوازهای
سرزمین من" که تصویرگر جنایات گروهکهای تکفیری و تروریستی است بازدید
کرد.

آزادی همیشه از دریای خون و جنازه
میگذرد. این بهایی است که برای دست یابی به بالاترین گوهر انسانی باید پرداخت کرد
و چنین مضمونی برای مردم ما خیلی ملموس و آشناست؛ ما از مشروطه تا نهضت اسلامی 57
چه بسیار خوبان سرزمینمان را که در این راه ندادهایم و هنوز هم بر پیشانی خیلی از
خیابانها و کوچه پس کوچههای ایرانی نام آنهاست که می درخشد.
وقتی صحبت از کرامت انسانی میشود،
باید از (راه بی پایان آزادی) صحبت کرد که این به معنای همدلی با تمام جنبشهای
آزادی خواهانه و ستایش از همهی مردم آزادهی جهان است.
انقلاب مردم الجزایر خونین ترین
انقلاب استقلال طلبانه در طول تاریخ است.
این جنبش عظیم، یک میلیون کشته
داشت اما بالاخره توانست در 1962 به پیروزی برسد و شهدای آن مثل گلهای سرخی که بر
قلهی تاریخ این کشور روییده باشند، فضای گفتمانهای آزادی بخش تمام جهان را معطر
کردهاند.
امروز یکی از قهرمانهای آن حماسه
تاریخی به ایران آمده و با تاج گل به مزار پیشوای انقلاب ما میرود تا ادای احترام
کرده باشد، به دانشگاه میرود و سخنرانی میکند، در برنامههای سیمای جمهوری اسلامی
تاریخ کشورش را تحلیل میکند، با مقامات فرهنگی ایران ملاقات دارد و... اما شاید
حضور این فرد از یک جهت خاص، جالب تر از خیلی نمونههای انقلابی دیگری باشد که تا
به حال و برای چنین برنامههایی به ایران آمدهاند.