حکایتی از ریا

عالمی از نجف می آمد ، سر راه به قهوه خانه ای رسید دید که عده ایی نشسته اند و مشغول خوردن شراب هستند . عالم عصبانی شد ، عصایش را بلند کرد و شیشه های عرق و مشروب آنها را شکست. یکی از آن مشروب خورها شعری گفت که جای فکر کردن دارد.او همین طور که مست بود گفت:

                                      شیخ نجفی شکست پیمانه ی می 

                                                                                                  گردید بساط عیش ما یکسره طی

                                       

                                       گر بهر خدا شکست پس وای ما

                                                                                                   گر بهر ریا شکست پس وای به وی

یعنی اگر برای خدا شکسته ، وای به حال عرق خورها ، که چه عذابی در انتظار ما خواهد بود؛ ولی اگر برای اینکه در جمع مریدانش خودی نشان دهد و ریا کند این کار را کرده، وای به حال تو.