طرف‌های مذاکره‌کننده با ایران بر سر چه مواردی با یکدیگر اختلاف دارند؟

در آغاز ماه جاری میلادی، مذاکرات در سطح کار‌شناسان ایران و گروه ۱+۵ در نیویورک برگزار شد، طرف‌ها پس از پایان این مذاکرات، آن را مفید دانسته و محیط آن را مطلوب خواندند؛ با این حال، طرف‌های مذاکره کننده درباره مساله هسته‌ای ایران هنوز در سه زمینه اختلاف نظر دارند.

به گزارش حوزه سیاست خارجی باشگاه خبرنگاران؛ روز سه شنبه ۱۳ مه، دور جدید مذاکرات هسته‌ای ایران و گروه ۱+۵ در وین برگزار شد.

طرف‌ها در این مذاکرات بر اساس توافقنامه ماه نوامبر سال گذشته، درباره موضوعات توافقنامه نهایی بحث و بررسی می‌کنند تا قبل از ۲۰ ژوییه سال جاری این توافقنامه به دست آید.  
 
تحلیلگران بر این باورند که با توجه به پیشرفت‌های چشمگیر در روند مذاکرات هسته‌ای، حل همه جانبه مساله هسته‌ای ایران به فرصت کمیابی دست یافته است، اما طرف‌ها در این روند همچنان در سه زمینه اختلاف نظر دارند که حل و فصل آن‌ها برای پیشرفت و حصول توافقنامه نهایی حائز اهمیت است. 
 
ماه نوامبر سال گذشته، ایران و گروه ۱+۵ تواقفنامه موقتی را حاصل کرده و این یک پیشرفت بزرگ در روند حل مساله هسته‌ای ایران به شمار می‌رود، بر اساس این توافقنامه، ایران برخی برنامه‌های هسته‌ای خود را متوقف کرده و غرب تحریم‌ها علیه ایران را کاهش می‌دهد.  
 
نوزدهم ماه آوریل سال جاری، علی اکبر صالحی، رییس سازمان انرژی هسته‌ای ایران از کاهش حدود ۸۰ درصد تولید میزان پلوتونیوم در رآکتور آب سنگین اراک خبر داد.

در پی آن، سخنگوی این سازمان ۲۱ آوریل اعلام کرد که ایران برای برطرف کردن نگرانی برخی کشور‌ها، ظرف ۸ ماه آینده تمامی فعالیت‌های هسته‌ای خود را جمع بندی و اعلام خواهد کرد.  
 
در آغاز ماه جاری میلادی، مذاکرات در سطح کار‌شناسان ایران و گروه ۱+۵ در نیویورک برگزار شد.

تحلیلگران چینی در این باره می‌گویند: طرف‌ها پس از پایان این مذاکرات، آن را مفید دانسته و محیط آن را مطلوب خواندند؛ با این حال، طرف‌های مذاکره کننده درباره مساله هسته‌ای ایران هنوز در سه زمینه اختلاف نظر دارند:  
 
اختلاف اول آن‌ها بر تعداد دستگاه‌های سانتریفیوژ است؛ بر اساس گزارش رسانه‌های گروهی آلمان، غرب به ویژه آمریکا خواهان کاهش واقعی توان هسته‌ای ایران است.

غرب بر این باور است که هدف عمده توافقنامه نهایی این است که درصورت توقف اجرای توافقنامه، ایران در مدت کوتاهی نتواند بمب هسته‌ای بسازد.

به این ترتیب، کاهش تعداد دستگاه‌های سانتریفیوژ در ایران یکی از عوامل مهمی است که غرب برای کاهش توان هسته‌ای ایران آن را در نظر گرفته است. به گزارش رسانه‌های گروهی آلمان، غرب اجازه نمی‌دهد که ایران بیش از ۲۰۰۰ تا ۶۰۰۰ دستگاه سانتریفیوژ داشته باشد.  
 
با این حال، علی اکبر صالحی رییس سازمان انرژی اتمی ایران در ماه دسامبر سال گذشته از داشتن ۱۹ هزار دستگاه سانتریفیوژ در ایران خبر داد و افزود که این کشور به ۵۰ هزار دستگاه دیگر هم نیاز دارد تا سوخت هسته‌ای ۴ تا ۵ نیروگاه هسته‌ای ایران در آینده، را تولید کند.  
 
اختلاف دوم رآکتور آب سنگین اراک است؛ با آنکه ایران کاهش ۸۰ درصد میزان تولید پلوتونیوم در رآکتور آب سنگین اراک را اعلام کرد، اما غرب نگران است که در آینده ایران می‌تواند به راحتی میزان تولید آن را افزایش دهد. بنابراین، غرب همواره فشارهایی را به ایران وارد کرده و خواستار تبدیل آن به یک رآکتور آب سبک از سوی ایران شد.  
 
اختلاف سوم امکان انحراف برنامه هسته‌ای ایران است، آژانس بین المللی انرژی هسته‌ای در ماه نوامبر سال ۲۰۱۱ با انتشار گزارشی اعلام کرد که برخی بخش‌های برنامه هسته‌ای ایران احتمال دارد در زمینه‌های نظامی مورد استفاده قرار می‌گیرد؛ آمانو مدیر کل آژانس در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری شین هوا گفت: این آژانس باور می‌کند که ۱۲ مورد مساله در برنامه هسته‌ای ایران با امور نظامی ارتباط دارد و ایران باید درباره آن توضیح دهد.  
 
علاوه بر این، آمریکا خواستار قراردادن برنامه تحقیق و توسعه موشک بالستیک ایران در مذاکرات هسته‌ای شده و بر ایجاد محدودیت برای توان موشکی ایران در توافقنامه همه جانبه اصرار کرده است.  
 
به گزارش رسانه‌های گروهی غرب، برخی دیپلمات‌های غربی بر این باورند که قبل از امضای توافقنامه همه جانبه، ایران لازم نیست تمامی مسایل را روشن کند و این مسایل می‌تواند بر اساس جدول زمانی که ایران و آژانس آن را تعیین می‌کنند، حل و فصل شود.