روز خبرنگار مبارک؛ ایستاده در میانه میدان آتش جنگ‌ها...
امروز روز خبرنگار است. آدم‌های زیادی در سراسر دنیا خبرنگارند. خیلی‌هایشان زنده‌اند و خیلی‌هایشان هم دیگر در دنیا نیستند. در جنگ‌ها کشته شده‌اند. بعضی‌هایشان همین روزها. آتش جنگ به جان دنیا افتاده است و خبرنگاران چه می‌کنند؟..
رابرت فیسک، یک خبرنگار است. او در یک سفر ژرونالیستی به فلوجه عکس‌های بی‌سابقه ای از بیمارستان مرکزی این شهر از کودکان ناقص الخلقه و معیوبی که بر اثر بمب‌های فسفری در فلوجه به دنیا آمده‌اند ارائه می‌دهد؛ فیسک این بیمارستان را بیمارستان وحشت می‌نامد. عکس‌ها و گزارش فیسک انقلابی در افکار عمومی دنیا به وجود می‌آورد.
بخش زایمان: نوزادانی با یک دهان بزرگ یا ستون فقرات ناقص به طوری که اعضای داخلی خارج از بدن است یا با یک چشم بزرگ ترسناک. نوزاد دیگری فقط با نصف سر که در هفده ژوئیه 2009 مانند بقیه مرده به دنیا آمد و یک نوزادی با جسمی بسیار کوچک که در تاریخ ششم ژوئیه 2009 با نیمی از بازوی راست، بدون پای چپ و بدون هیچ گونه اندام تناسلی متولد شد
آمریکا در شهر فلوجه عراق از بمب های فسفری و اورانیوم ضعیف شده استفاده کرده بود.
***
با حلقه ازدواج در دستم احساس خوشبختی می‌کردم. هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم زنی که در رویاهایم آرزوی پیوستن به او را داشتم عاقبت همسرم شود. از حلقه ازدواجم عکس گرفتم تا باورم شود. عکس را برای اینکه دوستانم ببینند در صفحه فیس‌بوکم منتشر کردم. همین روزها بود که من بابا شوم. همسرم باردار بود وقتی من کشته شدم...
ای کاش می‌توانستم فرزندم را ببینم. ای کاش او مرا می‌شناخت. من حتی نمی‌دانستم که فرزندم پسر است یا دختر... ولی من فکر می‌کنم او یک پسر خواهد بود و هم نام پدرش خالد خواهد بود.
من یک خبرنگار بودم. من را کشتند، یک هفته پیش در حالی‌که فقط به وظیفه‌ام عمل می‌کردم... من یک خبرنگار فلسطینی بودم، در غزه...
***
در جریان جنگ خلیج فارس، روی اولین تانک‌هایی که وارد عراق شدند، فیلمبرداران و چند خبرنگار از سی ان ان به چشم می‌خوردند؛ با مشت‌هایی گره کرده؛ اگر دوربین و میکروفن خبرنگاری به آنها اجازه می‌داد. پیشروان جنگ در خاورمیانه خبرنگاران بودند، همکاران همیشگی جنگ افروزان جهانی. سردبیر بخش اخبار شب بی‌بی‌سی روز سقوط بغداد رو به دوربین ایستاد و گزارش داد تونی بلر به قولی که داده بود عمل کرد. فتح بغداد بدون خونریزی. آقای سردبیر حمام خون بعدی را پیش‌بینی نکرده بود.
***
جان پیلجر هم یک خبرنگار است، مستندهای خبری او زبانزد بسیاری از اهالی رسانه در دنیاست. او از افراد فعالی است که بارها با افشاگری‌های خود هزینه‌های زیادی برای رسانه‌های غربی در حمایت از نظام‌های جنگ‌افروز در دنیا ایجاد کرده است.
فیلم "فلسطین هنوز موضوع نگرانی‌هاست" را در سال 1977 ساخت. این فیلم به رانده شدن میلیون‌ها فلسطینی از سرزمینشان در سال 1948 و 1967 می پردازد. 25 سال بعد، در سال 2002، جان پیلجر به نوار غربی اردن و غزه بازگشت تا فیلم دیگری با همین نام بسازد. این فیلم می‌پرسید که چرا مردم فلسطین که نیم قرن پیش حق بازگشتشان به تأیید سازمان ملل رسیده است هنوز گرفتار برزخ وحشتناکی هستند.
جان پیلجر
پناهندگان فلسطینی در سرزمین خودشان در طولانی‌ترین اشغال نظامی عصر مدرن و تحت کنترل و نظارت دولت اشغالگر رژیم صهیونیستی هستند.
پیلجر در ابتدای فیلم خود می‌گوید: «اگرچه از بی عدالتی وسیع حاکم بر اینجا سخن گفتیم، ولی تغییری صورت نپذیرفت. آنچه تغییر کرده است، دفاع متقابل فلسطینی‌ها است. فلسطینی‌ها که مدت‌های مدیدی است وطن و شکوه خود را از دست داده اند علیه رژیم نظامی اسرائیل به پا خاسته‌اند؛ اگر چه خود آنها هیچ ارتش و تانک و هواپیما و موشک و هلی کوپتر آمریکایی ندارند. برخی از آنها دست به عملیات‌های انتحاری زده اند. وحشت اصلی و روزانه آنها، کنترل بیرحمانه و سبعانه تک تک جنبه های زندگی شان است، گویی آنها در زندانی روباز زندگی می‌کنند. این فیلم درباره فلسطینی‌های با شهامتی است که در قدیمی‌ترین مبارزه بشری- آزادی و آزادی خواهی- متحد شده‌اند.»
تأسیس دولت اشغالگر اسرائیل با تاراج و غارت 78 درصد دارایی‌های فلسطین آغاز شد و امروز هیچ چیزی برای فلسطینی‌ها باقی نمانده است. دولت کودک‌کش صهیونیستی یک نسل‌کشی به معنای واقعی کلمه را در تمام این سال‌ها پیش برده است. در حالی این مهم به علاوه کمپین ریشه کن کردن جمعیت بومی فلسطین که در حمله اخیر رژیم صهیونیستی به نوار غزه بخش دیگری از آن در تاریخ در حال ثبت شدن است، موضوع نگرانی بسیاری از مردم دنیاست که تعداد قابل توجهی از رسانه‌های دنیا سعی بر وارونه‌نمایی موضوع و مظلوم نمایی به نفع رژیم اشغالگر قدس دارند.
تعداد زیادی از رسانه‌ها همواره بر صدها کودک کشته شده فلسطینی سایه‌ای تاریک می‌اندازند و مواضع بی‌شرمانه اوباما در خلع سلاح گروه‌های مبارز فلسطینی را دنبال می‌کنند. آنها بوق رسانه‌ای خود را از دهانه گشادش می‌نوازند و به خیال خود همچنان بر این باورند که ملت‌های دنیا فریب بازی‌های رسانه‌ای آنان را می‌خورند. بازی‌هایی که «بی‌اعتباری» تنها نتیجه آن است برای این رسانه‌ها. بی‌بی‌سی چندی پیش بر این رویکرد استوار بود.
«جنگی که نمی بینید» (2011) مستند دیگری از پیلجر بود که بررسی به هنگام نقش رسانه‌ها در جنگ، و نمایشی از گزارش‌های غیر مستقل و «واقعی» از کشتارهای جنگ جهانی اول تا نابودی هیروشیما و حمله به ویتنام و نسل‌کشی فلسطینی‌ها است.
پیلجر در فیلمش فراتر از هر گونه شک عقلانی نشان می‌دهد رسانه‌های غربی نه تنها در پیشبرد جنگ در سراسر جهان شرکت دارند؛ بلکه به شکلی فعال، نقش اساسی در روشن کردن شعله‌های آتش این جنگ‌ها را بازی می‌کنند. آنها با هدف یاری رسانی به کسانی که از این جنگ‌ها سود می برند و با آتش‌افروزی‌های بین‌المللی، منافع خود را تأمین می‌کنند، فعالیت می‌کنند.
پیلجر در این فیلم می‌گوید: «تنها در صورت مخالفت با تجارت ماجراجویی‌های خونین افرادی که به دنبال سازش و همدستی ما هستند، یک خبرنگار واقعی محسوب می‌شویم. چرا که به هدف رسیدن فریب‌های پروپاگاندایی آنها بستگی به اهالی رسانه دارد. در عصر جنگهای امپراطوری نا تمام، زندگی زنان و مردان و کودکان و مسئولیت خونهای ریخته آنها بر عهده رسانه‌هاست.»
***
در جریان حمله ناتو به منطقه بالکان مارک لیتی خبرنگار امور جنگی و دفاعی بی‌بی‌سی که به مدت 11 سال این وظیفه را بر عهده داشت و بحران را پوشش می‌داد به مقر ناتو رفت و به عنوان معاون سخنگوی ارشد ناتو جیمز شیا انجام وظیفه کرد.لیتی بعدها رئیس بخش استراتژی رسانه ای SHAPE (ستاد عالی نیروهای متفقین در اروپا) یعنی هدایت کننده همه عملیات های نظامی ناتو شد.
***
«مزار شریف سقوط کرد. هفدهم مرداد ماه 1377، اینجا محل کنسولگری ایران در مزار شریف است، من محمود صارمی خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران هستم، گروه طالبان چند ساعت پیش وارد مزار شریف شدند. خبر فوری، فوری .مزار شریف به دست طالبان سقوط کرد، عده‌ای از افراد طالبان در محوطه کنسولگری دیده می‌شوند به من بگویید که چه وظیفه‌ای...»
این آخرین پیام شهید محمود صارمی است. یک خبرنگار ایرانی که به دست نیروهای طالبان شهید شد. شهید صارمی در ایام جنگ 8 ساله ایران هم به جبهه‌ها رفته بود. مثل خیلی از خبرنگاران ایرانی دیگر...
***
زمانه، زمانه جنگ است...و امروز روز خبرنگار. تاریخ گواهی خواهد کرد که خبرنگاران سوی جنگ ایستادند یا سوی صلح. تاریخ بی رحم روزگار ما...چند روز پیش به دنبال ارائه گزارش ضد جنگ توسط اندرو جیلیگان، مجری معروف بی بی سی، او و مدیر کل این برنامه رادیویی اخراج شدند. روز خبرنگار مبارک.
انتهای پیام/
