چه کسی پاسخ کودکان شین‌آبادی را می‌دهد؟

 درست چند دقیقه پیش از نوشتن این گزارش (روز شنبه ۲۵ مرداد ساعت ۱۵) جلوی دفتر ریاست‌جمهوری، دخترکان کوچکی با صورت‌های سوخته پلاکاردهایی را روی دستان‌شان گرفته بودند و فریاد می‌زدند که حق‌شان نادیده گرفته شده است.

به گزارش گروه "رسانه‌های دیگر" خبرگزاری تسنیم، کودکانی با لباس‌های رنگی که فقط قد و قواره‌هایشان شبیه بچه‌های 7 ، 8 ساله است، آنها بعد از گذشت دو سال به خوبی معنی زخم را می‌دانند، آنها با همین دست‌های سوخته که دیگر به‌سختی توانایی در دست گرفتن خودکار را دارند، می‌توانند حساب کنند که چقدر از بیمه به‌خاطر زنده زنده در آتش‌سوختن‌شان طلب دارند. دخترهای کوچکی که دو سال پیش، در روزهای پایان پاییز، وقتی که برف تمامی کوچه‌های روستای پیرانشهر را سفید کرده بود، در مدرسه‌شان که کمترین امکانات را داشت، به خاطر نبودن سیستم‌های گرمایشی استاندارد در‌آتش سوختند. دو نفر از همکلاسی‌هایشان بعد از چند روز مبارزه جان باختند و 10 نفر از آنها با زخم‌های عمیق یادگاری مدرسه شین‌آباد قرار شد زندگی کنند. زندگی‌ای که دیگر شبیه هیچ‌کدام از بچه‌های دیگر نبود. آنها باید بخش اعظمی از زندگی‌شان را در تهران می‌گذراندند تا به درمان‌شان بپردازند، آنها باید نگران شغل پدران‌شان می‌بودند و اینکه وقتی به سن‌جوانی رسیدند کدام مردی حاضر است پای سفره عقد آنها بنشیند و یک عمر صورت‌های سوخته و چهره‌های زخم‌خورده آنها را تحمل کند.

حالا این بچه‌ها جلوی دفتر ریاست‌جمهوری ایستاده‌اند و پاسخ می‌خواهند. پاسخی که شاید هنوز سن‌شان برای فهمیدن عمق آن قد ندهد. اما چیزی را که به آنها دیکته شده اجرا می‌کنند. در روزهای گرم مرداد که تهران با خشکسالی دست و پنجه نرم می‌کند، دخترکان پیرانشهری با پدران خسته‌شان که زیر سایه کم‌جان درختان پاستور نشسته بودند تا از آفتاب بی‌امان مرداد در امان باشند، فریاد می‌کشیدند و درخواست کمک می‌کردند. آنها می‌گفتند که فقط به دختران شین‌آبادی وعده داده شده، وعده‌هایی که تا عملی‌شدن فاصله زیادی دارد.
آقای مرادی، پدر سیما مرادی با لباس‌های کردی و پرونده قطوری به بغل جلوی کودکان ایستاده و به آنها می‌گوید که چه شعارهایی بدهند. او در گفت‌وگو با فرهیختگان درخواست کودکان شین‌آبادی را این‌گونه بیان می‌کند: «ما در خواست دیدار با رئیس‌جمهور محترم را بارها مطرح کرده‌ایم و هیچ‌گاه به این خواسته خود دست پیدا نکرده‌ایم. ماجرا این است که وعده‌های مسئولان عملی نشده و قول‌ها و وعده‌ها به ما و بچه‌های ما چه در مورد آینده این کودکان و چه در مورد معیشت خانواده‌های آنها عملی نشده و در حد حرف باقی مانده است. وضعیت درمانی این بچه‌ها هم به صورت قطر‌ه‌چکانی پیش می‌رود و هیچ جواب قطعی به ما داده نمی‌شود که چرا روند درمانی آنها اینقدر کند است. در مورد بحث مستمری مادام‌العمر که چندین بار تا به حال مطرح شده است و قول‌هایی داده‌اند، متاسفانه تا به حال عملی نشده است. بحث معیشت خانواده‌ها هم جای سوال دارد. خانواده‌هایی که الان یک سال است یک پایشان پیرانشهر است و یک‌پایشان تهران چگونه می‌توانند کار ثابتی داشته باشند؟» مرادی درباره وضعیت دیه این کودکان نیز گفت:«دیه هم یک طرف دیگر این قضیه است. طبق مواد قانونی 560 و 561 قانون مجازات اسلامی، نباید اِرش زن و مرد نصف بشود، اما آنها این قانون را نادیده گرفتند و دیه را نصف کردند. قرار بود ما هم دیه را بگیریم و هم اِرش* زیبایی دختران را. اما آنها دیه را نادیده گرفتند و اِرش را جمع کرده و تقسیم بر 2 کردند. اصل اِرش 268 میلیون تومان بود، که تقسیم بر 2 کردند و شد 134 میلیون که بیمه می‌گوید سقف پرداخت ما 114 میلیون تومان است و بیشتر از این پرداخت نمی‌کنیم. یعنی حتی همان نصفی را که خودشان اعلام کردند نمی‌دهند.  کودکانی که دکترها به ما اطمینان داده‌اند هیچ‌وقت به حالت اول خودشان در نخواهند آمد نیازمند زندگی آرامی هستند و ما می‌خواهیم حداقل این بچه‌ها مشکل مالی نداشته باشند.»
شین‌آبادی‌ها تصمیم گرفته‌اند تا زمانی که بتوانند رودررو با رئیس‌جمهور صحبت کنند، جلوی نهاد ریاست‌جمهوری تجمع کنند. آنها در پیاده‌رو می‌خوابند و می‌خواهند با مسئولان رو در رو حرف بزنند. تمام این ماجراها از عدم ایمنی مدرسه‌ای در شین‌آباد شروع شد که حالا جزء مدرسه‌های مدرن است و عصرین، یکی از کودکان شین‌آبادی با بغض درباره‌اش می‌گوید: «ما را آتش زده‌اند، اما حالا وقتی بچه‌ها جلوی تخته‌سیاه می‌روند، برایشان مهتابی روشن می‌شود...»
* اِرش اختصاص به مواردی دارد که در قانون برای صدمات وارده به اعضای بدن، دیه تعیین نشده باشد. بنابراین ارش با در نظر گرفتن دیه و میزان خسارت از سوی کارشناس تعیین می‌شود.

منبع:فرهیختگان