حقوق بشر به سبک غربی؛ از غزه و بحرین تا سوئد و آمریکا

  اصطلاحاتی همانند آزادی بیان، حق تجمع مسالمت آمیز که زمانی تبدیل به چماقی از سوی مقامات این کشورها علیه دیگر کشورهای«ناهمسو» شده بود اکنون پاشنه آشیل غرب شده است.

به گزارش خبرنگار سیاست خارجی خبرگزاری تسنیم؛ در عصری به سر می بریم که مجموعه کشورهای غربی به رهبری آمریکا سردمداران و مدافعان خود خوانده حقوق بشر در جهان شده اند.

وضعیت حاضر در جهان به شناخت ماهیت مدعیان حقوق بشر کمک می‌کند، چرا که آن‌ها در صحنه عمل با جنایات اخیر رخ داده در غزه برخوردی کاملا دوگانه و ابزاری داشتند و در حالی که بسیاری از شهرهای این کشورها صحنه  تظاهرات ضد صهیونیستی بود، دولت‌هایشان که مدعی دموکراسی هم هستند به خواست این مردم اهمتی نداده و همچنان تهاجم اسرائیل به مردم غزه را با نگاهی کاملا سیاسی و متاثر از لابی های صهیونیسم توجیه کردند. بحران غزه موجب زیر سوال رفتن همه ادعاهای حقوق بشری کشورهای غربی شد چرا که حاکمان این کشورها حتی تحت فشار افکار عمومی حاضر به محکومیت جنایات رژیم اسرائیل علیه مردم محاصره شده غزه نشدند. از سوی دیگر این سوال مطرح می شود که چرا این دولتها 8 سال بر محاصره همه جانبه غزه چشم خود را بسته اند و هنوز هم حاضر نیستند حقوق اولیه این مردم را بر اساس همان ادعاهای خودشان به رسمیت بشناسند.

اعلامیه جهانی حقوق بشر اکنون در دست مدعیان آن ابزاری برای فشار آوردن به کشورهای در حال توسعه است. برای مثال در بحرین اکثریت مردم سالهاست برای احترام به رای و حقوقشان مبارزه می کنند اما هیچ نهاد حقوق بشری در جهان صدای این مردم را نمی شنود.

از سوی دیگر قدرت‌های بزرگ و مدعیان حقوق بشر ضمن استفاده ابزاری از این مساله سعی دارند با وارونه جلوه دادن حقایق، در حالی ایران را متهم به نقض حقوق بشر می کنند که همپیمان دولتهای مرتجعی در منطقه هستند که هنوز  مردم این کشورها با صندوق رای و انتخاب بیگانه هستند.

ادعای این دولتها درباره احترام به حقوق بشر علاوه بر صحنه بین المللی در صحنه داخلی نیز برملا شده و حنای آنها نزد افکار عمومی دیگر رنگی ندارد.
اتفاقاتی که اخیرا در ایالت میسوری و شلیک پلیس به نوجوانی سیاه پوست روی داد نشان داد رؤیای مارتین لوتر کینگ برای رفع تبعیض در جامعه آمریکا همچنان دست نیافتنی باقی مانده است.

نا آرامی روزهای اخیر در ایالت میسوری  واقعیت تلخ تبعیض نژادی در جامعه آمریکا را دوباره در چشم جهانیان برجسته کرد. دو هفته پیش مایکل بروان، جوان بی سلاح هجده ساله آمریکایی- اما سیاه پوست- به ضرب گلوله پلیس (سفید پوست)در شهر فرگوسن از پای درآمد.  این اقدام که به نظر می رسد تنها فیتیله‌ای بود برای انفجار قشر حاشیه نشین و محروم سیاه پوست آمریکا منجر به سلسله حوادثی از جمله اعلام وضعیت اضطراری و اعزام گارد ملی آمریکا به این شهر شد.

سیاه پوستان فرگوسن، نمونه کوچکی از واقعیت تبعیض گسترده در جامعه آمریکاست. علاوه بر تبعیض نژادی آشکار که در همه نظرسنجی ها و تحقیقات مورد تایید قرار گرفته است، اعتراضات مداوم مردم در این ایالت و مردمی که به خیابان ها آمده اند حاکی از تبعیض عمیق در آموزش، دسترسی عادلانه به شفل و حقوق مناسب، حقوق قضایی و ... در این جامعه دارد.

با این همه مقامات آمریکایی تحولات اخیر را موضوعی داخلی خواندند و حتی از دسترسی خبرنگاران برای گزارش وقایع ممانعت کرده و برخی روزنامه نگاران را در این شهر بازداشت کردند.

کشورهای اروپایی نیز در موضوع نقض حقوق شهروندان خود پرونده ای طویل دارند و در آخرین نمونه آن، پلیس سواره نظام سوئد به طرزی وحشیانه و به سبک اقوام بربر به یک تجمع حمله کرد و تعداد زیادی را زیر سم اسبهای پلیس زخمی کرد. این شیوه مقابله با تجمعات در اروپا قرنها بود که منسوخ شده بود و گویا بازگشت به رفتارهای قرون وسطایی در قاره سبز کلید خورده است.

همچنین برخی دیگر دولتهای اروپایی مانع برگزاری تجمعات مسالمت آمیز شهروندان خود در حمایت از مردم غزه شدند و در فرانسه پلیس اقدام به شلیک گاز اشک آور به مردم کرد. اصطلاحاتی همانند آزادی بیان، حق تجمع مسالمت آمیز و ... که زمانی تبدیل به چماقی از سوی مقامات این کشورها علیه دیگر کشورهای«ناهمسو» شده بود اکنون پاشنه آشیل غرب شده است. به نظر می رسد نهادها و معیارهای فعلی حقوق بشر غربی در جهان ناکارآمدی و سوگیری خود را اثبات کرده اند و کشورهای در حال توسعه جهان باید در ساختار این سازمانها بازبینی کنند.