مفاسد آخرالزمان

مفاسدى که در آستانه انقلاب حضرت مهدى ارواحنا له الفداء فراگیر مى شود، بسیار است. امام صادق علیه السلام در روایتى، نوع مفاسدى که در آخر الزمان رایج مى شود و بعضى از آن ها جنبه اجتماعى و سیاسى، و بعضى جنبه اخلاقى دارد را پیش بینى کرده است .حضرت مى فرماید:

1.آنگاه که دیدى حق مرده و اهل حق از میان رفتند.

2.ستم همه جا را فرا گرفته است .

3.قرآن فرسوده شده،و بدعت هایی از روى هوا و هوس در مفاهیم آن آمده است.

4.دین بى محتوا شده، همانند ظرفى که آن را واژگون مى سازند.

5.اهل باطل بر اهل حق بزرگى مى جویند.

6.و دیدى که شر آشکار است و از آن نهى نمى شود، و هر که کار زشت انجام دهد، معذورش مى دارند .

7.فسق آشکار گردیده و مردان به مردان و زنان به زنان اکتفاء مى کنند.

8.شخص مؤمن، سکوت اختیارکرده و سخنش را نمى پذیرند.

9.شخص فاسق دروغ مى گوید، وکسى دروغ و افترایش را بر او باز نمى گرداند.

10.بچه کوچک، مرد بزرگ را خوار می شمارد.

11.پیوند خویشاوندى بریده مى شود.

12.هرکه را به کار بد بستایند، خوشحال مى گردد.

13.پسر بچه همان مى کند که زن مى کند.

14.زنان با زنان تزویج مى نمایند.

15.مداحى و چاپلوسى فراوان شده است .

16.مرد، مال خود را در غیر راه طاعت خدا خرج مى کند و کسى از او جلوگیرى نکند.

17.چون شخص مؤمنى را ببیند ازکوشش و تلاش او به خدا پناه برد.

18.همسایه، همسایه خود را اذیت مى کند و مانعى براى او در این کار نباشد.

19.کافر خوشحال است، از آن چه در مؤمن مى بیند و شاد است از این که در روى زمین فساد وتباهى بیند.

20.آشکارا شراب بنوشند، و براى نوشیدنش گرد هم آیند، کسانى که از خداى عزوجل نمى ترسند.

21.امر به معروف کننده خوار است.

22.فاسق در آن چه خدا دوست ندارد، نیرومند و ستوده است.

23.اهل قرآن و هرکه آنان را دوست دارد، خوار است.

24.راه خیر بسته شده و راه شر مورد توجه قرارگرفته است.

25.خانه کعبه تعطیل شده و دستور به ترک آن داده مى شود.

26.مرد به زبان مى گوید، آن چه راکه عمل به آن نمى کند.

27.مردان خود را براى استفاده مردان فربه مى کنند و زنان براى زنان.

28.زندگى مرد از پس او اداره مى گردد و زندگى زن از فرج او.

29.زنان مانند مردان براى خود انجمن ها ترتیب مى دهند.

30.در میان فرزندان عباس کارهاى زنانگى آشکار گشته و خود را مانند زنان زینت مى کنند، همان طور که زن براى جلب نظر شوهرش خود را آرایش مى کند.

31.به مردها پول مى دهند که با آن ها یا زنانشان عمل نامشروع انجام دهند.

32.شخص متمول از شخص با ایمان عزیزتر است.

33.رباخوارى آشکار است و رباخوار مورد ملامت قرار نمى گیرد.

34.زنها به عمل زنا افتخار مى کنند.

35.زن براى نکاح مردان با شوهر خود همکارى مى کند.

36.بیشتر مردم و بهترین خانه ها آن باشد که به زنان در هرزگى شان کمک مى کنند.

37.مؤمن به خاطر ایمانش غمناک و پست و خوار مى گردد.

38.بدعت و زنا آشکار مى گردد.

39.مردم به شهادت ناحق اعتماد مى کنند.

40.دستورات دینى طبق تمایلات اشخاص تفسیر مى گردد.

41.حلال تحریم شود و حرام مجاز.

42.مردم چنان در ارتکاب گناه جرى شده اندکه منتظر رسیدن شب نیستند.

43.مؤمن نمى تواند کار بد را نکوهش کند، جز با قلب.

44.مال کلان در راه غضب الهى خرج مى شود.

45.زمامداران به کافران نزدیک مى شوند و از نیکان دورى مى گزینند.

46.والیان در داورى رشوه مى گیرند.

47.پست هاى حساس دولتى به مزایده گذارده مى شود.

48.مردم با محارم خود نزدیکى مى کنند.

49.به تهمت و سوء ظن مرد به قتل مى رسد.

50.مرد به مرد پیشنهاد عمل زشت مى کند و خود و اموالش را در اختیار او مى گذارد.

51.مرد به خاطر آمیزش با زنان مورد سرزنش قرار مى گیرد که چرا با مردان آمیزش نمى کند.

52.مرد از کسب زنش از هرزگى نان مى خورد و آن را مى داند و به آن تن مى دهد.

53.زن بر مرد خود مسلط مى شود، و کارى را که مرد نمى خواهد انجام مى دهد، و به شوهر خود خرجى می دهد.

54.مرد، زن و کنیزش را براى زنا کرایه مى دهد و به خوراک و نوشیدنى پستى تن در مى دهد.

55.سوگندهاى به ناحق به نام خدا بسیار مى گردد.

56.قمار آشکار مى گردد.

57.شراب را بدون مانع علناً مى فروشند.

58.زنان مسلمان خود را در اختیار کافران مى گذارند.

59.لهو و لعب آشکار مى گردد و کسى که از کنار آن عبور مى کند از آن جلوگیرى نمى کند و کسى جرأت جلوگیرى را ندارد.

60.مردم شریف را خوار مى کند، کسى که مردم از تسلط و قدرتش ترس دارند.

61.نزدیک ترین مردم به فرمانروایان کسى است که به دشنامگویى ما خانواده ستایش شود.

62.هرکس ما را دوست دارد، دروغگویش مى دانند و شهادت او را نمى پذیرند.

63.برگفتن حرف زور و ناحق مردم با همدیگر رقابت مى کنند.

64.شنیدن قرآن بر مردم سنگین و گران مى آید و در عوض، شنیدن سخنان باطل بر مردم آسان است.

65.همسایه، همسایه را گرامى مى دارد از ترس زبانش.

66.حدود خدا تعطیل شده و در آن طبق دلخواه خود عمل مى کنند.

67.مساجد طلاکارى مى شود.

68.راستگوترین مردم پیش آن ها، مفتریان دروغگو مى باشند.

69.شر و سخن چینى آشکار مى گردد.

70.ستمکارى شیوع یافته.

71.غیبت را سخن نمکین مى شمارند و مردم همدیگر را بدان مژده مى دهند.

72.براى غیر خدا به حج و جهاد مى روند.

73.سلطان به خاطرکافر، مؤمن را خوار مى کند.

74.خرابى و ویرانى بیش از عمرانى و آبادى است.

75.زندگى مرد از کم فروشى اداره مى شود.

76.خونریزى را آسان مى شمارند.

77.مرد براى غرض دنیایى ریاست مى طلبد و خود را به بد زبانى مشهور مى سازد تا از او بترسند و کارها را به او واگذارکنند.

78.نماز را سبک مى شمارند.

79.مرد مال بسیار دارد، ولى از وقتى که آن را پیدا کرده زکات آن را نپرداخته است.

80.قبر مرده ها را مى شکافند و آن ها را مى آزارند و کفن هایشان را مى فروشند.

81.آشوب بسیار مى شود.

82.مرد روز خود را به نشئه شراب به شب مى برد و شب را به مستى صبح مى کند.

83.با حیوانات عمل زشت انجام مى دهند.

84.حیوانات همدیگر را مى درند.

85.مرد به مصلى مى رود، ولى چون بر مى گردد جامه در تن ندارد.

86.دل مردم سخت و چشمان شان خشک شده و یاد خدا بر آنان سنگین مى آید.
*
87.کسب هاى حرام شیوع یافت و بر سر آن رقابت مى کنند.

88.نماز خوان براى ریا و خود نمابى نماز مى خواند.

89.فقیه براى غیر دین فقه مى آموزد و دنیا و ریاست طلب مى کند.

90.مردم دور کسى را گرفته اند که قدرت دارد.

91.هرکس روزى حلال مى جوید، مورد سرزنش قرار مى گیرد و جوینده حرام، مورد ستایش و تعظیم است.

92.در مکه و مدینه کارهایى مى کنند که خداوند دوست ندارد و کسى هم نیست که مانع شود و هیچ کسى آن ها را از این اعمال زشت باز نمى دارد.

93.آلات لهو و لعب حتى در مکه و مدینه آشکار مى گردد.

94.مرد سخن حق مى گوید و امر به معروف و نهى از منکر مى کند دیگران او را نصیحت مى کنند و مى گویند: این کار برتو لازم نیست.

95.مردم به همدیگر نگاه مى کنند و به مردم بدکار اقتداء مى نمایند.

96.راه خیر به کلى خالى است و کسى از آن راه نمى رود.

97.مرده را به مسخره مى گیرند و کسى براى مرگ او غمگین نمى شود.

98.هر سال بدعت و شرارت بیشتر مى شود.

99.مردم و انجمن ها پیروى نمى کنند مگر از توانگران.

100.به فقیر چیزى مى دهند، در حالى که به او مى خندند و براى غیر خدا به او ترحم مى نمایند.

101.نشانه هاى آسمانى پدید مى آید، ولى کسى از آن هراس ندارد.

102.مردم در حضور جمع، همانند بهائم مرتکب اعمال جنسى مى شوند و هیچکس از ترس، کار زشت را انکار نمى کند.

103.مرد در غیر اطاعت خدا زیاد خرج مى کند، ولى در مورد اطاعت خدا از کم هم دریغ مى ورزد.

104.آزار به پدر و مادر آشکار مى گردد و مقام آن ها را سبک مى شمارند و حال آن ها در پیش فرزند از همه بدتر باشد، و از اینکه به آن ها افترا زده شود، خوشحال مى شوند.

105.زنها بر حکومت غالب گشته و پست هاى حساس را قبضه مى کنند، و کارى پیش نمى رود، جز آن چه طبق دلخواه آنان باشد.

106.پسر به پدر خود افتراء مى زند و به پدر و مادر خود نفرین مى کند و از مرگشان خوشحال مى شود.

107.اگر روزى بر مردى بگذرد که در آن روز گناهى بزرگ مرتکب نشده باشد، مانند هرزگى یاکم فروشى یا انجام کار حرام یا میخوارگى، آن روز غمگین است و خیال مى کند که روزش به هدر رفته و عمرش در آن روز بى خود تلف شده است .

108.سلطان مواد غذایى را احتکار مى کند.

109.حق خویشاوندان پیامبر خمس به ناحق تقسیم مى شود و بدان قمار بازى مى کنند و میخوارگى مى نمایند.

110.با شراب مداوا مى کنند و بدان بهبودى مى جویند.

111.مردم در مورد ترک امر به معروف و نهى از منکر و بى عقیدگى یکسان مى شوند.

112.منافقان و اهل نفاق سر و صدایى دارند و اهل حق بى سر و صدا و خاموشند.

113.براى اذان گفتن و نماز خواندن مزد مى گیرند.

114.مسجدها پر است از کسانى که ترس از خدا ندارند و براى غیبت و خوردن گوشت اهل حق به مسجد مى آیند و در مساجد، از شراب مست کننده توصیف مى کنند.

115.شخص مست که از خرد تهى گشته بر مردم پیش نمازى مى کند و به مستى او ایراد نمى گیرند و چون مست گردد، گرامیش مى دارند.

116.هرکه مال یتیمان را بخورد، شایستگى او را مى ستایند.

117.قضات به خلاف دستور خدا داورى مى کنند.

118.زمامداران از روى طمع خیانتکاران را امین خود مى سازند.

119.میراث یتیمان را فرمانروایان به دست افراد بدکار و بى باک نسبت به خدا داده اند، از آن ها حق و حساب مى گیرند و جلوى آن ها را رها مى سازند تا هر چه مى خواهند انجام دهند.

120.بر فراز منبرها مردم را به پرهیزکارى دستور مى دهند، ولى خود گوینده به آن دستور عمل نمى کند.

121.وقت نمازها را سبک مى شمارند.

122.صدقه به وساطت دیگران به اهل آن مى دهند و به خاطر رضاى خدا نمى دهند، بلکه از روى درخواست مردم و اصرار آن ها مى پردازند.

123.تمام هَم و غم مردم شکم و عورتشان است. باکى ندارند که چه بخورند و با چه آمیزش کنند.

124.دنیا به آن ها روى آورده است.

125.نشانه هاى حق مندرس گشته است.

 
امام صادق علیه السلام پس از پیش بینى این حوادث خطاب به راوى فرمود: در چنین موقعى مواظب خود باش. نجات خود را از خداوند بخواه فرج نزدیک است و بدان که مردم با این نافرمانى ها مستحق عذابند. اگر عذاب بر آن ها فرود آمد و تو در میان آن ها بودى، باید به سوى رحمت حق بشتابى تا از کیفرى که آن ها به واسطه سرپیچى از فرمان خدا مى بینند، بیرون بیایى. بدان که خداوند پاداش نیکوکاران را ضایع نمى گرداند و اِن رحمة الله قریب من المحسنین. [1]

[1]روضه کافى حدیث 7، ص 36 و 42 بحارالانوار ج 52 ص 254-260.